Ontwikkeld

"een thuisgevoel is misschien helemaal niet zo plaatsgebonden als we vaak denken"

oktober 2021

Met een pakketje vers afgedrukte foto's liep ik voor de laatste keer vanuit de drukke winkelstraat van Maastricht naar mijn rustige plekje op de markt. Tijdens mijn laatste dagen in het (toen nog zonnige) Zuiden werd ik opeens heel bewust van de dingen die drie jaar lang als een soort onopgemerkte gewoonte deel hebben uitgemaakt van mijn dagelijks leven. Alleen beleefde ik ze toen opeens voor de laatste keer. De laatste wisseling van blikken met de jongen van de markt die elke vrijdag al vroeg in de weer is om zijn groentekraam zorgvuldig in te richten. De laatste "hoi hoi" bij het naar buiten lopen van mijn favoriete lokale koffiebranderij. De laatste keer de veel te krakende deur bovenaan ons trappenhuis in het slot laten vallen. En toen -een twee uur durend ritje met een (al zeg ik het zelf) uiterst efficiënt volgeladen verhuisbusje later - werd het tijd om een nieuwe deur te openen. En alhoewel ik natuurlijk al een beetje wist hoe het er achter die deur uit zou gaan zien, bleef het toch een verrassing hoe het echt zou zíjn. Net zoals bij een vol fotorolletje: je denkt wel te weten hoe de foto's er ongeveer uit zullen zien, het duurt altijd nog een tijdje voordat je er écht naar kan kijken. De beelden moeten eerst nog ontwikkelen.

Zo rustig als ik voorheen 's ochtends voorbij de net wakker geworden eendjes langs de Maas fietste, zo gefocust baan ik me nu een weg door het al deels ontwaakte centrum van Utrecht. Als een ware Tom Dumoulin race ik op m'n iets te sportieve hybride fiets langs studenten op verroeste stadsfietsen en jonge ouders met goed gevulde (elektrische) bakfietsen. Dat ene fijne stoplicht vlakbij mijn kantoor in Maastricht -dat al op groen leek te springen als ik aan kwam fietsen- heeft plaats moeten maken voor welgeteld zes (!) andere, waarbij de wachttijd bijna net zo lang aanvoelt als een volledig nummer tijdens de ochtendshow van NPO radio 2. Iets wat ik nu opeens niet meer onbeschoft hard kan luisteren op m'n draadloze koptelefoon, omdat de mede-fietspadgebruiker hier toch echt op minder dan 1,5 meter aansluit om de fietsfile iets korter te laten lijken. Maar het heeft ook wel wat, samen wachten op groen. Een kort rustpuntje voordat een drukke (werk)dag begint.

Na mijn vierde werkweek plof ik neer op de bank van mijn nieuwe plekje. Bedachtzaam blader ik door het (iets minder verse) pakketje foto's dat ik mee heb genomen uit Maastricht. Een tastbaar geworden stukje thuis in A6 formaat. Als ik van de foto's opkijk, zie ik een -gevoelsmatig- vertrouwde ruimte. Ondanks een ander likje verf, spat de zachte G nog van de muren af. 'Thuis' is geografisch gezien dan nu wel 180 km noordelijker, een thuisgevoél is misschien helemaal niet zo plaatsgebonden als we vaak denken. Misschien is het iets is dat je met je mee kunt nemen. En misschien zit het dan juist wel gewoon in de kleine dingen. Dat fleurig gekleurde kussen, het plantje dat zelfs je studietijd heeft overleefd of die babyfoto die elke keer weer een eigen plekje krijgt op de muur. Of de altijd terugkerende (kerst)lampjes: tientallen lichtpuntjes die niet alleen in december de kamer verlichten met een verwarmende sfeer. Ik nestel me in mijn favoriete dekentje met op de achtergrond een bekend muziekje. De foto's liggen naast me op de bank. Ik werp er nog een korte blik op, maar kom eigenlijk al snel tot een conclusie. Het beeld is onderhand wat meer ontwikkeld, maar eigenlijk is er helemaal niet zo veel veranderd.