Later als ik groot ben

"alles combineren in één perfect beroep, dat bestaat bijna niet"

augustus 2021

Met de stadse drukte in de rug, schuif ik aan bij een rustig koffietentje net buiten het centrum van de plek die binnenkort mijn thuis gaat worden: Utrecht. Ondanks de miezer buiten is er binnen gelukkig geen druilerige sfeer te bekennen. Met geruststellende lach neem ik mijn flat white met koemelk (in plaats van de gevraagde havermelk) aan van de -zich meermaals verontschuldigende- barista. Na het ontraadselen van het wifi-wachtwoord -waaruit blijkt dat hun hond Marlo heet, maar dan met een nul in plaats van een gewone o en nog iets met een uitroepreken*-, brengt hij me een stukje carrotcake. Nog geen vijf minuten later komt hij vragen of nog alles naar wens is, waarop ik reageer met een tevreden blik.

Met nog anderhalve maand voor de start van mijn nieuwe avontuur voor de boeg, heb ik net mijn eerste zogeheten hospiteermoment achter de rug. Solliciteren voor een plekje in een huis, zeg maar. Een werkend huis in mijn geval. Oftewel de veredelde versie van een studentenhuis, waar de gemiddelde leeftijd vaak midden-twintig is en waar wél een normaal leefritme wordt nagestreefd. En waar dus de (potentieel) uit de hand lopende stapavonden verplaatst zijn van een willekeurige doordeweekse dag naar het weekend. En waar er dus gewerkt wordt in plaats van gestudeerd. Want dat is nu toch echt de realiteit: werken! Te interpreteren als 'meer geld verdienen dan je uitgeeft' of 'carriere maken om hoger op de sociale ladder te komen' of 'gewoon ervaring opdoen'. En met al één jaartje werkervaring op zak, gaat dan nu toch het échte werkleven beginnen. En wel in de Randstad in plaats van in het Zonnige Zuiden. En bij een groot internationaal bedrijf in plaats van op de universiteit. En met een werklaptop in plaats van de (geliefde) witte jas en voorraad infuusnaalden.

Een baan die ik vroeger in ieder geval nooit had kunnen bedenken als antwoord op de vraag wat ik later wilde worden. Van 'weer mevrouw' (want dan zou ik elke dag op TV komen) tot basisschoollerares en van journalist tot wetenschapper: diverse beroepen hadden het antwoord op die vraag kunnen zijn. En nu word ik Site Activation Specialist. Watblief? Waarschijnlijk had ik op het begin net zo weinig beeld bij de combinatie van deze drie woorden als de achterban van Thierry Baudet bij de verkiezingsslogan "Stem Nederland Terug". Laten we het houden op iets met het regelen en mogelijk maken van de start van klinische studies met geneesmiddelen. Maar kan ik dan nu dus de vraag beantwoorden wat ik later wil worden als ik groot ben? Ben ik dus al 'groot'? En ben ik dan ook mijn beroep? En mag ik daar dan maar drie nietszeggende woorden voor gebruiken? Ik ben toch veel meer dan één beroep? Voor de nog conservatieve generatie is dit misschien moeilijk voor te stellen. En met een vader die al bijna 40 jaar buschauffeur is (go papa!), heb ik dat idee misschien wel een beetje van thuis uit meegekregen. Maar kun je je hele leven lang hetzelfde beroep leuk vinden? En is het niet zonde om andere kwaliteiten onontwikkeld te laten?

Misschien zou het beter zijn als we gedurende ons leven 4 -totaal- verschillende beroepen mogen kiezen. Lekker breed opleiden die middelbare scholieren, zodat ze niet op hun 16e al bezwijken onder de keuzestress. Óf studeren op latere leeftijd toegankelijker maken. Want ook al kies je eerst voor een exacte beta studie, je alfa en gamma interesses hoef je zeker niet voor altijd links te laten liggen. En alles combineren in één perfect beroep, dat bestaat bijna niet. Of ja, misschien als je na 20 jaar eindelijk hoofd bent van een vakgroep Neurowetenschappen waarbij je naast het (psychisch) begeleiden van studenten en leidinggeven aan collega's óók nog de financiële verantwoordelijkheid hebt voor de inkomsten en uitgaven van de afdeling. Maar zou je die jaren niet kunnen gebruiken om verschillende dingen uit te proberen, zonder één specifiek -utopisch- doel voor ogen te hebben? Want we hebben het altijd maar over 'later', maar we leven toch echt in het nu. Dus misschien zouden we ons daar meer op moeten richten, want uiteindelijk leiden meerdere wegen naar Rome. En als ik de gemiddelde tegeltjeswijsheid moet geloven dan gaat het inderdaad om de reis en niet om de bestemming -tenzij je bestemming Maastricht is, maar dat spreekt denk ik voor zich.

En ookal weet ik zelf nog niet welke richtingen ik allemaal op zal gaan in mijn carrière, wat ik nu wel weet, is wat ik later wil worden: tevreden. Tevreden met de situatie op dat moment, tevreden met de veranderlijkheid van dingen, tevreden met de keuzes die ik wel of niet heb gemaakt. En eigenlijk het liefst net zo tevreden als met mijn -met koemelk gemaakte- flat white op een miezerende zomerdag in augustus. Want net als in het werkende leven, gaat het ook in koffietentjes niet altijd volgens plan, maar gelukkig maakt dan een stukje carrotcake veel goed.

 

*DehondheetMarl0!

Reactie plaatsen

Reacties

Anja
3 jaar geleden

Hallo Brenda, wederom een mooi geschreven stuk met een vleugje humor. Heel veel succes met je nieuwe baan en woonruimte in Utrecht !
Groetjes uit Margraten

Marlie
4 jaar geleden

Mooie wijze overpeinzingen, met humor verwoord en doorleefd in het hier en nu, prachtig Brenda!

Brigitte Dirks - Daniƫls
4 jaar geleden

Hoi Brenda,
Wat mooi en leuk geschreven. Complimenten, petje af! Heel veel succes met je nieuwe baan in Utrecht. Grtjes B en J en Skip xxx

Anoniempje
4 jaar geleden

Wat een ontzettend lekker stuk. Mooi hoe deze jonge schrijver zich een weg baant door haar overpeinzingen om afsluitend terug te keren naar de werkelijkheid van het nu. Chapeau!